Δεν υπάρχει άλλος σίγουρος δρόμος σωτηρίας, εκτός από το να εξομολογείται ο καθένας σε πατέρες με πολλή διάκριση και από αυτούς να παίρνει οδηγίες για την αρετή και να μην ακολουθεί το δικό του θέλημα.

(Άγιος Ιωάννης Κασσιανός ο Ρωμαίος.)







Τούτον Δανιήλ υιόν ανθρώπου λέγει είναι, ερχόμενον πρός τον Πατέρα, και πάσαν την κρίσιν και την τιμήν παρ'εκείνου υποδεχόμενον

(Αποστολικαί Διαταγαί, Ε΄, ΧΧ 10, ΒΕΠ 2,92)
Αγία τριάδα


Εθεώρουν έως ότου θρόνοι ετέθησαν και παλαιός ημερών εκάθητο, και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών, και η θρίξ της κεφαλής αυτού ωσεί έριον καθαρόν... εθεώρουν εν οράματι της νυκτός και ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως υιός ανθρώπου ερχόμενος ην και έως του παλαιού των ημερών εφθασε...

(Δανιήλ Ζ', 9 και 14)



"Πιστεύοντες εις ένα Θεόν εν Τριάδι ανυμνούμενον, τας τιμίας Αυτού εικόνας ασπαζόμεθα."

(Πρακτικά εβδόμης Οικουμενικής συνόδου, Τόμος Β' σελ. 883)

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου: Περί ταπεινοφροσύνης.

"Κλίμαξ"
ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ
Περί ταπεινοφροσύνης
(Διά την υψίστην ταπεινοφροσύνην, η οποία αποκτάται με μυστικόν τρόπον και εξολοθρεύει τα πάθη)

1. Εκείνος που θέλει να διηγήται με λόγια αισθητά την αίσθησι και την ενέργεια της αγάπης του Κυρίου στην κυριολεξία της, και της αγίας ταπεινοφροσύνης καθώς πρέπει, και της μακαρίας αγνότητος αληθινά, και της θείας ελλάμψεως παραστατικά, και του φόβου του Θεού πραγματικά, και της εσωτερικής πληροφορίας αλάνθαστα, και φαντάζεται ότι θα δώση να καταλάβουν αυτά τα πράγματα με την εξήγησί του όσοι δεν τα έχουν γευθή προσωπικώς, αυτός ομοιάζει με εκείνον πού θέλει να εξηγήση με λόγια και παραδείγματα, πόσο γλυκό είναι το μέλι σε εκείνους πού ποτέ δεν το εγεύθηκαν. Και ο μέν δεύτερος άδικα φιλολογεί, για να μην ειπώ βαττολογεί, ο δε πρώτος ή αγνοεί αυτά που διηγείται ή εμπαίζεται υπερβολικά από την κενοδοξία.
 
2. Ο παρών λόγος παρουσίασε ενώπιόν μας προς εξέτασι έναν θησαυρό, ο οποίος ευρίσκεται ασφαλισμένος μέσα σε οστράκινα σκεύη ή καλύτερα σε ανθρώπινα σώματα. Ένα θησαυρό πού η ποιότης του δεν μπορεί καθόλου να κατανοηθή με λόγια. Έχει δε ο θησαυρός αυτός απ΄ έξω μόνο μία επιγραφή, η οποία είναι ακατανόητη και παρέχει πολλήν και ατέλειωτη ερευνητική προσπάθεια σε όσους ζητούν να την εξηγήσουν με λόγια. Και η επιγραφή αυτή έχει ως εξής: «Η ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ».

3. Όσοι οδηγούνται από το πνεύμα του Θεού, ας εισέλθουν μαζί μας στο νοερό και πάνσοφο τούτο συνέδριο και ας κρατούν νοερώς στα χέρια τους θεόγραπτες πλάκες γνώσεως.
 
Άρχισε λοιπόν το συνέδριο. Συγκεντρωθήκαμε και συζητήσαμε και ερευνήσαμε εξεταστικά την σημασία της σπουδαίας αυτής επιγραφής. Ένας έλεγε ότι ταπεινοφροσύνη είναι το να λησμονής αμέσως τα κατορθώματά σου. Άλλος, το να θεωρής τον εαυτό σου πιο τελευταίο και πιο αμαρτωλό από όλους. Άλλος, το να γνωρίσης καλά με τον νου σου την ιδική σου αδυναμία και ασθένεια. Άλλος, το να προλαμβάνης σε φιλονεικίες να διαλύης πρώτος την οργή. Άλλος, το να γνωρίζης καλά την χάρι και την ευσπλαγχνία του Θεού. Και ένας άλλος πάλι, το να αισθάνεσαι ψυχική συντριβή και να απαρνήσαι το ιδικό σου θέλημα.
 
Και εγώ αφού τα άκουσα όλα αυτά, και αφού τα εξέτασα μόνος μου με πολλή περίσκεψι και προσοχή, δεν κατώρθωσα με όσα άκουσα να καταλάβω την έννοια της μακαρίς ταπεινοφροσύνης. Γι΄αυτό ως έσχατος όλων, αφού εμάζευσα όπως ο σκύλος τα ψίχουλα πού έπεσαν από το τραπέζι των γνωστικών εκείνων και μακαρίων Πατέρων, κατέληξα στον εξής ορισμό:
 
Η ταπεινοφροσύνη είναι ανώνυμη χάρις της ψυχής η οποία μπορεί να ονομασθή μόνο από όσους την εδοκίμασαν εκ πείρας. Είναι ανέκφραστος πλούτος, ονομασία του Θεού, δωρεά του Θεού, εφ΄ όσον Εκείνος λέγει: «Μάθετε ούκ απ΄ Αγγέλου, ούκ απ΄ ανθρώπου, ούκ από δέλτου, αλλ΄ απ΄ εμού», δηλαδή από την ενοίκησί μου και την έλλαμψί μου και την ενέργειά μου μέσα σας, «ότι πράος είμι και ταπεινός τη καρδία και τω λογισμώ και τώ φρονήματι, και ευρήσετε ανάπαυσιν πολέμων και κουφισμόν λογισμών ταίς ψυχαίς υμών» (πρβλ. Ματθ. ια΄ 29).
 
4. Διαφορετική είναι η όψις που παρουσιάζει η οσία αύτη άμπελος όταν ακόμη επικρατή ο χειμώνας των παθών, και διαφορετική όταν πλέον έλθη η άνοιξις (και η έναρξις) των καρπών, και διαφορετική όταν φθάση το θέρος των αρετών, παρ΄ όλον ότι όλες αυτές οι όψεις συμβάλλουν σε μία και την αυτή ευφροσύνη και καρποφορία. Γι΄ αυτό εμφανίζει και τα αντίστοιχα σημάδια και τις αποδείξεις των κατά καιρούς καρπών της.
 
5. Όταν αρχίζη να ανθίζη μέσα μας η σταφυλή της οσίας αυτής αμπέλου, αισθανόμεθα πάραυτα κόπωσι και μίσος προς κάθε ανθρώπινη δόξα και έπαινο, ενώ συγχρόνως εξορίζομε από μέσα μας τον θυμό και την οργή. Όσο δε έν τω μεταξύ προχωρεί κατά την πνευματική ηλικία μέσα στην ψυχή, η βασίλισσα αυτή των αρετών, κάθε καλό που εκτελούμε το θεωρούμε μηδέν ή μάλλον βδέλυγμα. Κυρίως συλλογιζόμαστε ότι κάθε ημέρα που περνά αυξάνει το φορτίο των αμαρτιών μας εξ αιτίας κρυφών και ασυναισθήτων αμαρτιών και αμελειών, πού σκορπίζουν τον πλούτο της ψυχής.
 
Το δε πλήθος των χαρισμάτων πού μας χορηγεί ο Θεός το βλέπομε σαν αιτία μεγαλυτέρας τιμωρίας, γιατί δεν μας αξίζει. Έτσι ο νους ασφαλίζεται από τους κλέπτες κλεισμένος μέσα στο βαλάντιο της μετριοφροσύνης. Ακούει μόνο τα κτυπήματα και τα παιγνίδια τους, χωρίς να επηρεάζεται καθόλου από αυτά. Και τούτο, διότι η μετριοφροσύνη είναι ταμείο απαραβίαστο.
 
6. Ετολμήσαμε δι΄ ολίγων να φιλοσοφήσωμε για την άνθησι και την μικρή ανάπτυξι τούτου του αειθαλούς καρπού. Αλλά για το ποιο είναι το τέλειο βραβείο, ο τέλειος καρπός της ιεράς αυτής αρετής, όσοι είσθε οικείοι του Κυρίου, ερωτήσατε τον Κύριον. Για την ποσότητα και μεγαλωσύνη της οσίας αυτής αρετής δεν είναι δυνατόν να ομιλήσω. Για την ποιότητά της πάλι είναι ακόμη πιο αδύνατο.
 
Έτσι ας επιχειρήσωμε πάλι να ομιλήσωμε για τις ιδιότητές της σύμφωνα με την σκέψι πού ήλθε στον νου μας.
 
7. Η μετάνοια που γίνεται με συνεχή φροντίδα και το πένθος πού είναι καθαρισμένο από κάθε κηλίδα και η οσιωτάτη των αρχαρίων ταπείνωσις διαφέρουν και διακρίνονται μεταξύ τους όσο ο άρτος από την ζύμη και το αλεύρι. Διότι συντρίβεται πρώτα η ψυχή και λεπτύνεται με την πραγματική μετάνοια.
 
Έπειτα ενώνεται κατά κάποιον τρόπο και, ας το ειπώ έτσι, συμφύρεται με τον Θεόν με το ύδωρ του αληθινού πένθους. Εν συνεχεία, αφού ανάψη με το πύρ του Κυρίου, εμφανίζεται ως στερεός άρτος η μακαρία ταπείνωσις, η άζυμος και άτυφος, (η οποία δηλαδή είναι απηλλαγμένη από την ζύμη της κακίας και την υπερηφάνεια).
 
Και όπως κάθε μία από τις τρεις αυτές αρετές, τις όμοιες με τρίπλοκη αλυσίδα ή καλύτερα με ουράνιο τόξο, εμφανίζει την ίδια δύναμι και ενέργεια και αποβλέπει στον ίδιο στόχο, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν μεταξύ τους και τις ιδιότητες κοινές. Έτσι όποιο θα ονομάσης σημάδι της μιάς, θα το εύρης να είναι γνώρισμα και της άλλης.
 
Αυτό δε πού είπα θα προσπαθήσω με συντομία να το αποδείξω και να το επικυρώσω.
 
8. Πρώτη και εξαιρετική ιδιότης της ωραίας και αξιοθαύμαστης αυτής τριάδος είναι η μετά πολλής χαράς υποδοχή της ατιμίας, την οποία δέχεται με ανοικτά τα χέρια και την εναγκαλίζεται, με την σκέψι ότι καταπαύει και κατακαίει ψυχικές ασθένειες και μεγάλες αμαρτίες. Δεύτερο γνώρισμά της είναι η εξαφάνισις κάθε εκδηλώσεως θυμού, καθώς και η μετριοφροσύνη γι΄αυτή την επιτυχία. Η τρίτη δε και ανωτέρα βαθμίδα είναι η αναμφίβολος αμφιβολία για την ισχύ των καλών μας έργων, καθώς και η συνεχής έφεσις για μάθησι.
 
9. Όπως «τέλος νόμου και προφητών Χριστός, είς δικαιοσύνην παντί τώ πιστεύοντι» (Ρωμ. ι΄ 4), έτσι και τέλος των ακαθάρτων παθών σε καθέναν πού δεν προσέχει είναι η κενοδοξία και η υπερηφάνεια. Με το να τις φονεύη δε αυτές η νοερά έλαφος της ταπεινοφροσύνης [1], διαφυλάττει εκείνον ο οποίος συζή μαζί της απρόσβλητον από κάθε θανατηφόρο δηλητήριο. Πού να εμφανισθή αλήθεια σ΄αυτήν το δηλητήριο της υποκρισίας; Πού το δηλητήριο της καταλαλιάς; Πού να εμφωλεύση σ΄αυτήν όφις; Και εάν πάλιν εμφωλεύση, δεν θανατώνεται και δεν εξαφανίζεται, όταν τραβηχθή έξω από την καρδιά και φανερωθή; Δεν συναντάς σε όποιον συνδέεται με αυτήν μίσος ούτε κάποια μορφή αντιλογίας ούτε καμμία οσμή απειθαρχίας, εκτός αν τυχόν πρόκειται για θέματα πίστεως.
 
10. Όποιος την ενυμφεύθη είναι ήπιος, προσηνής, ευκατάνυκτος, ευσπλαγχνικός περισσότερο από κάθε άλλον. Είναι ακόμη γαλήνιος, χαρωπός, ευκολοκυβέρνητος, άλυπος, άγρυπνος, άοκνος, και -γιατί να λέγω πολλά;- απαθής∙ αφού «έν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος και ελυτρώσατο ημάς έκ των εχθρών ημών» (Ψαλμ. ρλε΄ 23-24) και έκ των παθών και μολυσμών.
 
11. Ο ταπεινόφρων μοναχός δεν πολυεξετάζει τα άρρητα μυστήρια, ενώ ο υπερήφανος ερευνά τα ακατάληπτα κρίματα του Θεού.
 
12. Σε κάποιον από τους πλέον γνωστικούς αδελφούς παρουσιάσθηκαν οφθαλμοφανώς οι δαίμονες και τον εμακάρισαν. Αυτός δε ο πάνσοφος τους απήντησε: «Εάν σταματήσετε να με επαινήτε με τους λογισμούς πού φέρνετε στην ψυχή μου, τότε εξ αιτίας της αναχωρήσεώς σας θα θεωρήσω τον εαυτόν μου μέγαν. Εάν όμως δεν σταματήσετε να με επαινήτε, τότε από τους ιδικούς σας επαίνους θα συλλογίζωμαι την ιδική μου ακαθαρσία, εφ΄ όσον είναι «ακάθαρτος παρά Κυρίω πάς υψηλοκάρδιος» (Παροιμ. ις΄ 5). Ή λοιπόν αναχωρείτε και γίνομαι αμέσως μέγας ή συνεχίζετε να με επαινήτε και αποκτώ με την συνεργία σας περισσότερη ταπείνωσι». Οι δαίμονες αμέσως κατεπλάγησαν διότι δεν είχαν τι να του απαντήσουν και έγιναν άφαντοι.
 
13. Να μην είναι η ψυχή σου ως προς το ζωοποιό τούτο νάμα, δηλαδή την ταπείνωσι, λάκκος πού άλλοτε την αναβλύζει και άλλοτε πάλι στερεύει από τον καύσωνα της φιλοδοξίας και της επάρσεως, αλλά πηγή απαθείας πού πάντοτε θα αναβλύζη από τα βάθη της ποταμό ολόκληρο ταπεινοφροσύνης. Γνώριζε, ώ φίλε μου, ότι οι κοιλάδες είναι εκείνες πού πληθαίνουν μέσα τους το σιτάρι και τον πνευματικό καρπό. Κοιλάδα σημαίνει ψυχή ταπεινωμένη ανάμεσα σε όρη, (δηλαδή ανάμεσα σε πνευματικές αρετές), η οποία πάντοτε είναι χωρίς υπερηφάνεια και πάντοτε παραμένει αμετακίνητη.
 
14. Δεν λέγει ο Ψαλμωδός «ενήστευσα» ούτε «αγρύπνησα» ούτε «εκοιμήθηκα κατά γής», αλλά «εταπεινώθην, και έσωσέ με συντόμως ο Κύριος» (πρβλ. Ψαλμ. ριδ΄ 6). Η μέν μετάνοια μας ανεγείρει, το δε πένθος κρούει την πύλη του ουρανού, η δε οσία ταπείνωσις την ανοίγει. Εγώ δε ομολογώ και προσκυνώ την τριάδα μέσα στην μονάδα και την μονάδα μέσα στην τριάδα [2].
 
15. Όλα όσα βλέπονται τα φωτίζει ο ήλιος, και όλα όσα γίνονται με λογική τα ενισχύει η ταπείνωσις. Όταν απουσιάζη το φως, όλα είναι ζοφώδη, και όταν απουσιάζη η ταπείνωσις, όλα τα κατορθώματά μας είναι άχρηστα.
 
16. Ένας χώρος σε ολόκληρη την κτίσι είδε μία μόνο φορά τον ήλιο [3]. Και ένας μόνο λογισμός πολλές φορές προξένησε ταπείνωσι [4]. Μία και μόνη ημέρα αισθάνθηκε όλος ο κόσμος αγαλλίασι [5]. Και μία μόνο υπάρχει αρετή, η ταπείνωσις, πού δεν μπορούν να την μιμηθούν οι δαίμονες.
 
17. Άλλο πράγμα είναι το να υπερηφανεύεται κανείς, και άλλο το να μην υπερηφανεύεται, και άλλο το να ταπεινώνεται. Ο πρώτος καθημερινώς κρίνει τους άλλους∙ ο δεύτερος δεν κρίνει τους άλλους, πλήν όμως δεν κατακρίνει και τον εαυτόν του∙ ο δε τρίτος, αν και απηλλαγμένος από την καταδίκη, καταδικάζει ο ίδιος συνεχώς τον εαυτόν του.
 
18. Άλλο πράγμα είναι το να ταπεινοφρονή κανείς, και άλλο το να αγωνίζεται να ταπεινοφρονή, και άλλο το να επαινή τον ταπεινόφρονα. Το πρώτο είναι των τελείων, το δεύτερο των αληθινών υποτακτικών, και το τρίτο όλων των πιστών.
 
19. Εκείνος πού έχει γίνει ταπεινός βαθειά και εσωτερικά, δεν κλέπτεται και δεν ζημιώνεται από λόγους χειλέων. Διότι δεν προφέρει η θύρα του στόματος ό,τι δεν έχει ο θησαυρός της καρδιάς.
 
20. Ο ίππος πού είναι μόνος του, πολλές φορές του φαίνεται πώς τα καταφέρνει στο τρέξιμο, όταν όμως ευρίσκεται μαζί με άλλους ίππους, τότε αντιλαμβάνεται την νωθρότητά του.
 
21. Εάν ο λογισμός δεν καυχάται πλέον για φυσικά προτερήματα, αυτό είναι σημάδι ότι αρχίζει να έρχεται η υγεία. Αντιθέτως όσο οσφραίνεται ακόμη εκείνη την δυσοσμία, δεν αισθάνεται του πνευματικού μύρου την ευωδία.
 
22. Ο εραστής μου, είπε η οσία ταπείνωσις, δεν επιπλήττει, δεν καταδικάζει τους άλλους, δεν επιζητεί πρωτεία, δεν χρησιμοποιεί σοφιστείες, έως ότου ενωθή μαζί μου, διότι μετά την ένωσί μας δεν υπόκειται πλέον στον νόμο.
 
23. Σε κάποιον αγωνιστή πού προσπαθούσε να κατακτήση την μακαρία ταπείνωσι, οι ανόσιοι δαίμονες έσπερναν επαίνους στην καρδιά. Εκείνος τότε μηχανάται κατόπιν θείου φωτισμού κάποιο ευσεβές τέχνασμα, για να νικήση την πονηρία των δαιμόνων. Σηκώνεται λοιπόν αμέσως και γράφει στον τοίχο του κελλίου του τα ονόματα των πλέον υψηλών αρετών, δηλαδή της τελείας αγάπης, της αγγελικής ταπεινοφροσύνης, της καθαράς προσευχής, της αφθάρτου αγνότητος και των παρομοίων. Οσάκις λοιπόν άρχιζαν να τον επαινούν οι λογισμοί, τους έλεγε: «Ας πάμε να κάνουμε τον έλεγχο». Πλησιάζοντας δε στον τοίχο εδιάβαζε τα ονόματα των αρετών και απευθυνόμενος στον εαυτόν του εκραύγαζε: «Όταν τις αποκτήσης αυτές, ας γνωρίζης ότι ακόμη ευρίσκεσται μακρυά από τον Θεόν».
 
24. Ποια είναι η δύναμις και η ουσία τούτου του ηλίου, (δηλαδή της ταπεινοφροσύνης), δεν μπορούμε να την παρουσιάσωμε. Μόνο από τις ενέργειές της και από τις ιδιότητές της κατορθώνομε να κατανοήσωμε την βαθύτερη ουσία της.
 
25. Η ταπεινοφροσύνη είναι θεϊκή σκέπη πού σκεπάζει τους οφθαλμούς μας, για να μη βλέπωμε τα κατορθώματά μας. Η ταπεινοφροσύνη είναι άβυσσος ευτελείας, απρόσβλητη από κάθε κλέπτη. Η ταπεινοφροσύνη είναι «πύργος ισχύος από προσώπου εχθρού» (Ψαλμ. ξ΄ 4). «Ο εχθρός δεν έχει να ωφεληθή από αυτόν, τον ταπεινό, και ο υιός ή μάλλον ο λογισμός της ανομίας δεν θα μπορέση να τον κακοποιήση. Αντιθέτως δε αυτός θα κατακόψη ενώπιόν του όλους του εχθρούς του και όσους τον μισούν θα τους κατατροπώση» (πρβλ. Ψαλμ. πη΄ 23).
 
26. Ο μεγάλος τούτος ιδιοκτήτης του ιδικού του πλούτου, δηλαδή η ταπείνωσις, αντιλαμβάνεται μέσα στην ψυχή και άλλα εκλεκτά γνωρίσματα, εκτός από όλα εκείνα που προαναφέραμε. Διότι εκείνα πού προαναφέραμε, εκτός από ένα [6], υποδηλώνουν απλώς στους άλλους τον πνευματικό πλούτο.
 
27. Θα γνωρίσης και δεν θα απατηθής ότι απέκτησες μέσα σου την οσία αυτή ουσία, δηλαδή την ταπείνωσι, από το πλήθος του αρρήτου φωτός και από τον απερίγραπτο έρωτα της προσευχής. Πρίν κατακτηθούν αυτά προηγείται μία κατάστασις, κατά την οποία η καρδιά δεν περιφρονεί τους αμαρτάνοντας ούτε κατακρίνει τα αμαρτήματά τους. Και πρίν από αυτή την κατάσταση προηγείται άλλη, κατά την οποία η καρδιά μισεί κάθε κενοδοξία.
 
28. Όποιος επέτυχε την πλήρη γνώσι του εαυτού του, αυτός έσπειρε σε γη αγαθή. Όποιος δεν έσπειρε κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να ιδή να ανθίζη μέσα του η ταπεινοφροσύνη. Όποιος επέτυχε την γνώσι του εαυτού του, αυτός αισθάνθηκε τον φόβο του Κυρίου, και βαδίζοντας με την αίσθησι αυτή έφθασε στην πύλη της αγάπης.
 
29. Η ταπείνωσις είναι η πύλη της ουρανίου βασιλείας πού εισάγει σ’ αυτήν όσους την πλησιάζουν. Νομίζω ότι γι’ αυτήν είπε ο Κύριος: «Και εισελεύσεται ο βουλόμενος και εξελεύσεται αφόβως εκ του βίου και νομήν ευρήσει» (πρβλ. Ιωάν. ι΄ 9) και χλόη μέσα στον παράδεισο. Όλοι όσοι εισήλθαν στην μοναχική ζωή από άλλη θύρα αυτοί είναι κλέπται και λησταί της ιδικής τους ζωής (πρβλ. Ιωάν. ι΄ 1).
 
30. Όσοι επιζητούμε την ταπεινοφροσύνη ας μη παύωμε να εξετάζωμε και να ανακρίνωμε τους εαυτούς μας. Και όταν αισθανώμεθα με την καρδιά μας ανώτερον σε όλα τον πλησίον, τότε είναι κοντά μας το έλεος, (δηλαδή το έκ Θεού δώρο της ταπεινοφροσύνης).
 
31. Είναι ακατόρθωτο να προέλθη από το χιόνι φλόγα. Περισσότερο όμως ακατόρθωτο είναι να ευρεθή ταπείνωσεις στους ετερόδοξους, διότι το κατόρθωμα αυτό ανήκει μόνο στους πιστούς και ορθοδόξους και μάλιστα σε όσους εξ αυτών έχουν καθαρθή από τα πάθη.
 
32. Οι περισσότεροι από εμάς ονομάζομε τους εαυτούς μας αμαρτωλούς∙ ίσως και να το παραδεχώμαστε. Αλλά την ταπεινόφρονα καρδία την ελέγχει η προσβολή και η εξουδένωσις εκ μέρους των άλλων.
 
33. Εκείνος που αγωνίζεται να φθάση στο ακύμαντο λιμάνι της ταπεινοφροσύνης, δεν θα παύση ποτέ να χρησιμοποιή διάφορους τρόπους και λόγους και σκέψεις και επινοήσεις και έρευνες και αναζητήσεις και επιτηδεύματα και τεχνάσματα και ευχές και προσευχές, μέχρις ότου απομακρύνη το σκάφος της ψυχής του από την παντοτεινά τρικυμιώδη θάλασσα της οιήσεως∙ και τούτο, με την βοήθεια του Θεού και με τρόπους ζωής πιο ταπεινούς και πιο περιφρονημένους. Διότι όποιος εσώθηκε από αυτήν, την οίησι, εύκολα σαν τον τελώνη τακτοποιεί τα υπόλοιπα αμαρτήματά του.
 
34. Μερικοί, παρ΄ όλον ότι εσυγχωρήθηκαν για τα παλαιά τους αμαρτήματα, έν τούτοις τα ενθυμούνται μέχρι τέλους της ζωής τους, χρησιμοποιώντας αυτά ως αφορμή ταπεινοφροσύνης και μαστιγώνοντας με αυτά το μάταιο φρόνημα της οιήσεως. Άλλοι, αναλογιζόμενοι το πάθος του Χριστού, θεωρούν πάντοτε τον εαυτό τους χρεώστη. Άλλοι εξευτελίζουν τον εαυτό τους με τα καθημερινά τους σφάλματα. Άλλοι κατέριψαν στο έδαφος την υπερηφάνεια με τους πειρασμούς και τις ασθένειες και τα πταίσματα που κατά καιρούς τους συνέβησαν. Και άλλοι τέλος από την έλλειψι χαρισμάτων απέκτησαν την μητέρα των χαρισμάτων.
 
Είναι και μερικοί άλλοι -δεν γνωρίζω αν υπάρχουν και σήμερα- οι οποίοι ταπεινώνουν τον εαυτόν τους με τις δωρεές του Θεού. Όσο περισσότερο αυξάνουν οι δωρεές του Θεού, τόσο περισσότερο ταπεινώνουν τον εαυτό τους, με την σκέψι ότι είναι ανάξιοι για έναν τέτοιο πλούτο. Και ζουν με την συναίσθησι ότι καθημερινώς αυξάνει το χρέος των αμαρτιών τους. Τούτο είναι η ταπείνωσις, τούτο η μακαριότης, τούτο το ανώτερο βραβείο.
 
35. Όταν ιδής ή ακούσης ότι κάποιος μέσα σε ολίγα έτη απέκτησε πολύ μεγάλη απάθεια, να ξέρης ότι δεν εβάδισε άλλη, αλλά τούτη την μακαρία και σύντομη οδό.
 
36. Αγάπη και ταπείνωσις! Ιερό ζεύγος! Η μία υψώνει και η άλλη συγκρατεί όσους υψώθηκαν και δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν.
 
37. Άλλο είναι η συντριβή και άλλο η επίγνωσις και άλλο η ταπείνωσις. Η συντριβή είναι γέννημα κάποιας πτώσεως, διότι εκείνος που πίπτει συντρίβεται και ίσταται στην προσευχή χωρίς παρρησία και με επαινετή αναίδεια, ακουμπώντας σαν τσακισμένος στην ράβδο της ελπίδος και αποδιώκοντας με αυτή τον κύνα της απογνώσεως.
 
Επίγνωσις είναι η ορθή γνώσις των μέτρων, στα οποία ευρισκόμαστε, καθώς και η αδιάκοπη μνήμη των μικρών σφαλμάτων.
 
Ταπείνωσις είναι η νοερά διδασκαλία του Χριστού, η οποία φυλάσσεται από όσους την αξιώθηκαν στους μυστικούς θαλάμους της ψυχής, και δεν μπορεί να εκφρασθή με λόγια.
 
38. Όποιος λέγει ότι ωσφράνθηκε καλά την ευωδία ενός τέτοιου μύρου και συγχρόνως όταν ακούη επαίνους συγκινείται κάπως η καρδιά του η βλέπει ότι δονείται από την δύναμι των επαινετικών λόγων, αυτός, ας μην απατάται, έχει πλανηθή.
 
39. Άκουσα κάποιον να λέγη ολοψύχως: «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ΄ ή τώ ονόματί σου δός δόξαν» (Ψαλμ. ριγ΄ 9). Και τούτο, διότι εγνώριζε ότι η φύσις του ανθρώπου δεν μπορεί έτσι μόνη της να φυλαχθή αβλαβής από την δόξα. Έλεγε ακόμη: «Παρά σου ο έπαινός μου έν εκκλησία μεγάλη» (Ψαλμ. κα΄ 26), δηλαδή κατά τον μέλλοντα αιώνα. Διότι προηγουμένως δεν μπορώ να σηκώσω την δόξα και τον έπαινο χωρίς κίνδυνο.
 
40. Εάν τούτο αποτελή όρο και λόγο και τρόπο της πλέον μεγάλης υπερηφανείας, δηλαδή το να υποκρίνεται κανείς από φιλοδοξία αρετές πού δεν έχει, οπωσδήποτε τούτο θα αποτελή το σημάδι της πλέον βαθειάς ταπεινοφροσύνης, το να παρουσιαζώμαστε δηλαδή σε άλλους ως ένοχοι δήθεν διαφόρων αμαρτημάτων, ώστε να εξευτελιζώμαστε.
 
Έτσι ενήργησε εκείνος πού επήρε στα χέρια του το ψωμί και το τυρί [7]. Έτσι εκείνος που αφήρεσε το ένδυμά του και εγύρισε την πόλι με απάθεια, σαν αγωνιστής της αγνότητος πού ήταν [8]. Δεν θα λάβουν υπ΄ όψιν τους αυτοί οι αγωνισταί τον σκανδαλισμό των ανθρώπων, αφού έχουν αποκτήσει την δύναμι να πληροφορούν μυστικά με την προσευχή τους όλους για την αληθινή τους κατάστασι.
 
41. Όποιος φροντίζει για το πρώτο, δηλαδή για την αποφυγή του σκανδαλισμού, αυτός δείχνει ότι στερείται το δεύτερο, δηλαδή την δύναμι της πληροφορίας. Διότι όταν έχωμε τον Θεόν έτοιμο να μας επακούη, όλα μπορούμε να τα κατορθώσωμε. Να προτιμάς να λυπής τους ανθρώπους μάλλον και όχι τον Θεόν, διότι χαίρεται ο Θεός όταν μας βλέπη να επιδιώκωμε την ατιμία, με τον σκοπό να πιέσωμε και να κτυπήσωμε και να εξοντώσωμε την ματαιότητα της οιήσεως.
 
42. Η τελεία ξενιτεία είναι η πρόξενος των τόσο μεγάλων κατορθωμάτων, εφ΄ όσον μόνο οι πολύ μεγάλοι αντέχουν στο να εμπαίζωνται από τους γνωρίμους των. (Οι άλλοι επειδή δεν αντέχουν ας επιζητούν να ξενιτεύουν και να ασκούνται ανάμεσα σε ξένους και αγνώστους ανθρώπους). Ας μη παραξενευθής για όσα είπα, διότι κανείς δεν μπορεί ν΄ ανεβή δια μιάς όλη την κλίμακα.
 
43. «Θα μας αναγνωρίσουν όλοι ως μαθητάς του Θεού, όχι διότι μας υποτάσσονται οι δαίμονες, αλλά διότι τα ονόματά μας έχουν γραφή στον ουρανό της ταπεινώσεως» (πρβλ. Λουκ. ι' 20).
 
44. Η ακαρπία κάνει ώστε οι κλάδοι των λεγομένων κίτρων να ανυψώνονται μόνοι τους προς τα επάνω. Όταν όμως γείρουν προς τα κάτω, αρχίζει γρήγορα η καρποφορία. Όποιος το συνέλαβε στον νου του, καταλαβαίνει τι θέλω να ειπώ.
 
45. Στην οσία ταπείνωσι υπάρχουν ενώπιον του Θεού διάφορες βαθμίδες αναβάσεως: η τριακοστή, η εξηκοστή και η εκατοστή. Στην τελευταία βαθμίδα κατορθώνουν να ανεβούν οι απαθείς, στην μεσαία οι ανδρείοι και στην πρώτη όλοι. Εκείνος πού απέκτησε αυτογνωσία, ποτέ δεν θα ξεγελασθή να επιχειρήση κάτι υπέρ την δύναμί του, αλλά προχωρεί στο εξής πατώντας στερεά στην μακαρία αυτή οδό της ταπεινώσεως.
 
46. Τα πτηνά φοβούνται την θέα του ιέρακος. Ομοίως και οι εργάται της ταπεινοφροσύνης τον ήχο της αντιλογίας.
 
47. Είναι πολλοί εκείνοι πού επέτυχαν την σωτηρία τους χωρίς προφητικά χαρίσματα και ελλάμψεις και θαυματουργίες. Χωρίς την ταπείνωσι όμως κανείς δεν πρόκειται να εισέλθη στον νυμφώνα. Διότι τα μέν πρώτα τα διαφυλάσσει η Δευτέρα, δηλαδή η ταπείνωσις, ενώ αντιθέτως τα πρώτα, σε επιπολαίους ανθρώπους την εξαφάνισαν (την ταπείνωσι).
 
48. Για να ταπεινούμεθα, έστω και χωρίς την θέλησί μας, ο Κύριος οικονόμησε και τούτο: Κανείς δεν μπορεί να βλέπει τα τραύματά του, όπως τα βλέπει ο πλησίον του. Έτσι είμεθα υποχρεωμένοι να χρεωστούμε την θεραπεία μας όχι στον εαυτόν μας, αλλά στον πλησίον και στον Θεόν.
 
49. Ο ταπεινόνους αποστρέφεται με βδελυγμία το ιδικό του θέλημα ως πεπλανημένο. Και στα αιτήματά του προς τον Κύριον συνηθίζει να δέχεται με αδίστακτη πίστη την γνώση του θελήματος Του και να υπακούη σ΄ αυτό. Υπακούει δε στους διδασκάλους του χωρίς να εξετάζη και να περιεργάζεται την ζωή τους, αλλά αναθέτοντας κάθε φροντίδα του στον Θεόν, ο οποίος ακόμη και με το στόμα της όνου εδίδαξε στον Βαλαάμ τα απαραίτητα (πρβλ. Αριθ. κβ΄ 28).
 
50. Ο ταπεινόνους αυτός μοναχος, και όταν ακόμη όλα τα σκέπτεται και τα πράττη και τα λέγη κατά Θεόν, και τότε ακόμη δεν δίδει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Διότι για τον ταπεινό το οικειόπιστον είναι μεγάλος σκόλοψ και βάρος, όπως αντιθέτως για τον υπερήφανο το ετερόλεκτο.
 
51. Εγώ νομίζω ότι μόνο όποιος είναι Άγγελος δεν κλέπτεται από αμαρτήματα, δεν υποπίπτει δηλαδή σε κανένα αμάρτημα, διότι άκουσα κάποιον επίγειο Άγγελο να λέγη: «Ουδέν εμαυτώ σύνοιδα, άλλ΄ ούκ έν τούτω δεδικαίωμαι, ό δε ανακρίνων με Κύριός έστι» (Α΄ Κορ. δ΄ 4). Για τον λόγο αυτό οφείλομε να κατακρίνωμε συνεχώς και να κατηγορούμε τους εαυτούς μας, ώστε με τον εκούσιο εξευτελισμό να απομακρύνωμε τις ακούσιες αμαρτίες. Διαφορετικά θα είναι οπωσδήποτε άσχημη η λογοδοσία μας γι΄αυτά την ώρα του θανάτου.
 
52. Εκείνος που ζητεί από τον Θεόν πράγματα μικρότερα από ό,τι θα του άξιζαν, αυτός θα λάβη οπωσδήποτε ανώτερά του. Περί αυτού μαρτυρεί ο τελώνης, ο οποίος ζητούσε μόνο την συγχώρησι και απεκόμισε επί πλέον και την δικαίωσι. Ο ληστής πάλιν εζήτησε να τον ενθυμηθή μόνο ο Κύριος στην βασιλεία Του, και όμως εκληρονόμησε ολόκληρο τον παράδεισο.
 
53. Μέσα στην δημιουργία δεν είναι δυνατόν να αντικρύσης μικρή ή μεγάλη φωτιά όσον αφορά την φύσι της. Και στην ανόθευτη ταπεινοφροσύνη είναι εντελώς αδύνατον να εναπομείνη ίχνος κάποιας ξένης ύλης. Όσο συνεχίζομε να αμαρτάνωμε εκουσίως, δεν υπάρχει μέσα μας τούτο, η ανόθευτη δηλαδή ταπεινοφροσύνη. Όταν όμως αμαρτάνωμε ακουσίως, αυτό αποτελεί απόδειξι της παρουσίας της.
 
54. Γνωρίζοντας ο Δεσπότης Χριστός ότι προς την εξωτερική εμφάνισι συμμορφώνεται και η αφανής αρετή της ψυχής, φορώντας το λέντιο μας υπέδειξε μέθοδο για να βαδίζωμε την οδό της ταπεινώσεως. Διότι η ψυχή εξομοιώνεται με ό,τι ασχολείται και λαμβάνει τον τύπο και την μορφή αυτών, τα οποία πράττει.
 
55. Η αρχή, (η εξουσία), έγινε αιτία υψηλοφροσύνης σ΄ έναν Άγγελο∙ αλλά βεβαίως δεν του εδόθηκε η εξουσία για να πέση στην υψηλοφροσύνη.
 
56. Διαφορετικά αισθάνεται όποιος κάθεται σε θρόνο και διαφορετικά όποιος κάθεται στην κοπριά. Ίσως για τον λόγο αυτό και ο μέγας εκείνος δίκαιος, (δηλαδή ο Ιώβ), καθόταν έξω από την πόλι επάνω στην κοπριά. Τότε αφού απέκτησε την τελεία ταπεινοφροσύνη είπε ολοψύχως: «Εφαύλισα εμαυτόν και ετάκην∙ ήγημαι δε εμαυτόν γήν και σποδόν» (Ιώβ μβ΄ 6).
 
57. Ευρίσκω ότι εκείνος ο Μανασσής αμάρτησε όσο κανείς άλλος άνθρωπος, αφού και τον Ναό του Θεού και ολόκληρη την θρησκεία εμόλυνε με τα είδωλα. Γι΄ αυτόν και αν ακόμη ενήστευε όλος ο κόσμος, δεν θα μπορούσε να προσφέρη τίποτε πού να αντιστάθμιζε τα αμαρτήματά του. Η ταπείνωσις όμως εστάθη ικανή και εθεράπευσε όσα ήταν σ΄αυτόν αθεράπευτα.
 
58. «Ότι εί ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν», λέγει ο Δαβίδ στον Θεόν. «Ολοκαυτούμενα σώματα διά νηστείας, ούκ ευδοκήσεις∙ θυσία τώ Θεώ» (πρβλ. Ψαλμ. ν΄ 18-19) και τα λοιπά. Όλοι κατανοούν την σημασία αυτών των λόγων. «Ημάρτηκα τώ Κυρίω» εβόησε προς τον Θεόν η μακαρία αυτή ταπείνωσις για τα αμαρτήματα της μοιχείας και του φόνου, και αμέσως ήλθε η απάντησις: «Αφείλετο (= εσυγχώρησε) Κύριος το αμάρτημά σου» (Β΄ Βασ. ιβ΄ 13).
 
59. Δρόμο και αφορμή για την απόκτησι αυτής της αρετής οι αείμνηστοι Πατέρες μας ώρισαν τους σωματικούς κόπους. Εγώ επί πλέον συνιστώ την υπακοή και την ευθύτητα της καρδίας, πού έκ φύσεως είναι αντίθετες προς την οίησι.
 
60. Εάν αυτή, η υπερηφάνεια, μερικούς από Αγγέλους τους μετέβαλε σε δαίμονας, εκείνη, η ταπεινοφροσύνη, οπωσδήποτε μερικούς από δαίμονας μπορεί να τους μεταβάλη σε Αγγέλους∙ γι΄αυτό ας έχουν θάρρος όσοι έπεσαν.
 
61. Ας σπεύσωμε και ας πυκτεύσωμε με όλες μας τις δυνάμεις να ανεβούμε στην κεφαλή και κορυφή της ταπεινοφροσύνης. Αν δεν μπορούμε αυτό, ας ανεβούμε τουλάχιστον στους ώμους της Αν και αυτό δεν μπορούμε να το κατορθώσωμε, ας μην χάσωμε τουλάχιστον την αγκάλη της. Διότι όποιος την χάση και αυτήν, απορώ αν θα μπορέση να κερδήση τίποτε στην αιωνιότητα.
 
62. Νεύρα της ταπεινοφροσύνης και οδοί, αλλ΄ όχι και σημάδια και αποδείξεις, είναι η ακτημοσύνη, η αφανής ξενιτεία, η απόκρυψις της σοφίας, η απλή ομιλία, η ζήτησις ελεημοσύνης, η απόκρυψις της ευγενικής καταγωγής, η εξορία της παρρησίας, η απομάκρυνσις της πολυλογίας. Τίποτε άλλο δεν κατώρθωσε ποτέ μέχρι τώρα να ταπεινώση τόσο την ψυχή, όσο η φτώχεια και η επαιτεία. Τότε φαίνεται η φιλοσοφία μας και η φιλοθεΐα μας, όταν, ενώ μπορούμε να υψώσωμε τον εαυτό μας, αποφεύγωμε ανεπιστρεπτί το ύψος.
 
63. Εάν εξοπλίζεσαι καμμία φορά εναντίον ενός πάθους, να παίρνης ως σύμμαχο τούτη την αρετή. Διότι αυτή «επί ασπίδα και βασιλίσκον επιβήσεται, και καταπατήσει λέοντα και δράκοντα» (Ψαλμ. 90΄ 13), δηλαδή, όπως θα έλεγα εγώ, «επί αμαρτίαν και απόγνωσιν επιβήσεται και καταπατήσει τον διάβολον και τον δράκοντα του σώματος».
 
Η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος πού μπορεί να ανεβάση την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού. Αντίκρυσε ένας κάποτε το κάλλος της μέσα στην καρδιά του και αφού κατελήφθη από θάμβος ερωτούσε το όνομα του πατρός της. Εκείνη δε με ένα φαιδρό και γαλήνιο μειδίαμα του αποκρίνεται: «Πώς σπεύδεις να μάθης το όνομα του πατρός μου, ενώ αυτός είναι ανώνυμος; Δεν θα σου το φανερώσω, έως λάβης μέσα σου τον Θεόν». Αυτώ η δόξα είς τους αιώνας. Αμήν.
 
Μητέρα της πηγής είναι η άβυσσος των υδάτων∙ πηγή δε της διακρίσεως η ταπείνωσις.

Ι.Μ.Παρακλήτου
 
_______________________________

[1] Η έλαφος ως γνωστόν είναι αποκλειστικά φυτοφάγο ζώο. Σύμφωνα όμως με μία εσφαλμένη αντίληψι των αρχαίων κυνηγά και κατατρώει τους όφεις (πρβλ. Κλαυδίου Αιλιανού - β΄ αι. μ. Χ. - Περί ζώων ιδιότητος, Β΄9). Εδώ η Κλίμαξ παρομοιάζει με όφεις την κενοδοξία και την υπερηφάνεια, και με έλαφο την ταπεινοφροσύνη.
[2] Οι τρεις αρετές, μετάνοια, πένθος και ταπείνωσις, παρουσιάζονται εδώ ως της αυτής φύσεως και ουσίας, αδιαίρετες και αχώριστες, όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
[3] Ο πυθμήν της Ερυθράς θαλάσσης.
[4] Η μνήμη του θανάτου ή της Κρίσεως ή των παθών του Κυρίου.
[5] Την ημέρα της λαπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου.
[6] Εννοεί μάλλον την εσωτερική αυτοκατάκρισι, το αίσθημα ότι δεν αξίζουν τίποτε οι επιτελούμενες ενάρετες πράξεις μας. Περί αυτού ωμίλησε προηγουμένως, στην πέμπτη παράγραφο: «Βδέλυγμα πάντα τα παρ’ ημών επιτελούμενα αγαθά λογιζόμεθα».
[7] Το έν λόγω περιστατικό αναφέρεται στον αββά Σίμωνα. Ερχόταν κάποιος επίσημος άρχων να τον γνωρίση και να λάβη την ευλογία του. Μόλις το επληροφορήθηκε, τον ανέμενε έξω από το ερημητήριό του φορώντας έναν παλαιό μανδύα και τρώγοντας ψωμί και τυρί. Ο υψηλός επισκέπτης αντικρύζοντάς τον έτσι απογοητεύθηκε και εγύρισε πίσω (βλέπε «Γεροντικόν», εκδ. Π. Πάσχου, σελ. 117).
[8] Υπάρχει η γνώμη ότι εννοεί τον όσιο Σεραπίωνα. Κατ' άλλους πρόκειται για τον όσιο Συμεών της Εμέσης, τον διά Χριστόν σαλό.
 
Πηγή: imverias.blogspot.gr

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Πνίγουν Χριστιανούς μετανάστες.

Ένας μουσουλμάνος μετανάστης δικάζεται στην Ισπανία, διότι κατηγορείται για τη δολοφονία με «θρησκευτικό κίνητρο» έξι χριστιανών προσφύγων, συμπεριλαμβανομένου ενός πάστορα, κατά το ταξίδι τους στην Μεσόγειο από την Αφρική προς την Ευρώπη, τονίζουν τα διεθνή ΜΜΕ.

Ο Καμερουνέζος καπετάνιος του σκάφους έριξε στην θάλασσα τους άτυχους ανθρώπους, πετώντας τους μια ξύλινη σανίδα και καταδικάζοντάς τους στην ουσία σε βέβαιο θάνατο, επειδή αυτοί έψελναν χριστιανικές προσευχές.

Ο νιγηριανός πάστορας υποβλήθηκε σε φρικτή κακοποίηση πριν πνιγεί, έγραψε ο δημόσιος κατήγορος πριν από την έναρξη της δίκης στην Αλμερία, στην νοτιο-ανατολική Ισπανία.

«Τον τραυμάτισε άσχημα πριν τον ρίξει στη θάλασσα», φώναξε ο εισαγγελέας, σύμφωνα με την Telegraph.

Οι μουσουλμάνοι γενικά θέλουν να ταπεινώνουν τους μετανάστες χριστιανούς, κλέβοντας τα χρήματά τους και προσπαθώντας να τους αφαιρέσουν όλα τα χριστιανικά σύμβολα, εικόνες και σταυρούς, αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες .

Ο Καμερουνέζος μουσουλμάνος καπετάνιος βρέθηκε να κατέχει 1.500 ευρώ σε μετρητά, τα οποία βούτηξε σύμφωνα με τους μάρτυρες, από τα θύματα του πριν από τις δολοφονίες.

Τουλάχιστον 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της καταστροφικής διέλευσης, αλλά μόνο ένα σώμα ξεβράστηκε.

Ο εισαγγελέας ζήτησε 15 έτη φυλάκιση για τη δολοφονία με την επιβαρυντική σήμανση των «θρησκευτικών κινήτρων », κάτι όμως που ανεβάζει την ποινή του στα 90 έτη.

Παρόμοια περίπτωση «θρησκευτικής σφαγής» συνέβη κατά τη διάρκεια διέλευσης μεταναστών από τη Λιβύη προς την Ιταλία τον Απρίλιο του περασμένου έτους.

Δεκαπέντε μουσουλμάνοι μετανάστες συνελήφθησαν μετά την άφιξή τους στη Σικελία για δολοφονία 12 χριστιανών των οποίων τα σώματα έριξαν στη θάλασσα.
 
Πηγή: stoxos.gr

Jesus is not God? Zakir Naik answered on Jesus or Muhammad by David Wood and Sam Shamoun.

Ο απολογητής Χριστιανός, Σαμ Σαμούν απαντά στον γνωστό απολογητή μουσουλμάνο Ζακίρ Νάικ. Οι απαντήσεις του Σαμ μέσα από την Αγία Γραφή πείθουν και τον πιο δύσπιστο ότι ο Χριστιανισμός είναι η αλήθεια και οι μουσουλμάνοι δεν έχουν κατανοήσει καθόλου την διδασκαλία του Ιησού Χριστού και γι' αυτό πιστεύουν στην πλάνη του Μωάμεθ.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Επέτειος για τα 30 χρόνια διαθρησκευτικών συμπροσευχών στην Ασσίζη.

Από το 33ο λεπτό και μετά θα δείτε και τους ''ορθοδόξους'' να ασπάζονται την δεξιά του Πάπα. Τέτοια χαρά στα πρόσωπα των ''ορθοδόξων'' δεν περιμέναμε.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Η Αγία Γραφή ομιλεί για τους ψευδοποιμένας οικουμενιστάς.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzVt6oJ_1qFwMg02HbrZFcFOuYeCzoxmRLBE5U16DklNRFCsHox8sgYRUbjSPkxTSXEFJ7CR6IvxIyjUz5ylSp4bBvX-Cp2BpEKCv3a1V1S41H_l9eMlsSSLtKrSO81Uhhty6AkNU-29U/s640/Diathriskiaki2.jpg
 
Μοναχός Παΐσιος Αγιορείτης
 
Αγαπητοί αδελφοί Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όσοι αγωνιάτε δια την πίστην σας που την αισθάνεσθε ως τον πολυτιμότερων θησαυρών, όπως λέγει ο Κύριος «ομοία εστίν η βασιλεία των ουρανών θησαυρώ κεκρυμμένω…» (Μτ.13,44) και φοβείσθε να μη τον απολέσετε, διότι ο θησαυρός αυτός είναι ο Χριστός, τον οποίον δυστυχώς στις ημέρες μας οι υπεύθυνοι Ποιμένες της Εκκλησίας μας τον πωλούν χάριν προσωπικού κέρδους, όπως γράφει ο Απ. Πέτρος «εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι και εν πλεονεξίᾳ πλαστοίς λόγοις υμάς εμπορεύσονται» (Β΄Πετ. 2,1).

Όμως εμείς τα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού, δεν θα επιτρέψουμε να δώσουν Αυτόν τον θησαυρόν, διότι αυτήν την εντολήν έχουμε λάβει από τον Κύριον «μη δώτε το άγιον τοις κυσί…» (Μτ.7,6).
 
 https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS7_MtNzlFAQmor0ZEyDQr7cYhj-_yMTGB1lVGCWkbqpJcpjzjmKg
 
Ποιοί είναι οι κύνες και οι χοίροι που καταπατούν το άγιον μυστήριον της πίστεως; Το λέει ο Χριστός παρακάτω «προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε είσιν λύκοι άρπαγες» (Μτ. 7,15).
 
Και ο Απ. Παύλος είπε στους Ιερείς της Εφέσου «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου και εξ υμών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ.20,29).
 
Αλλά τους έδωσε και αυτήν την εντολή «Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Κυρίου» (Πραξ. 20,28), το οποίο όμως δεν βλέπουμε, ούτε στους Επισκόπους, ούτε στους Ιερείς, αλλά βλέπουμε γενικώς, πλην εξαιρέσεων, αδιαφορία και χλιαρότητα σε θέμα πίστεως, όπως γράφει στην Αποκάλυψη «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης η ζεστός, ούτως ότι χλιαρός ει και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου» (Αποκ. 3,15).
 
 http://www.asianews.it/files/img/B_XVI_-_Bartolomeo_2.jpg
 
Εμείς είμαστε τα πρόβατα της ποίμνης του Χριστού και έχουμε την εντολή να μην ακολουθούμε ξένον ποιμένα «αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ᾿ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν» (Ιω. 10,5).
 
Αλλά και ο Απ. Ιωάννης μας παράγγειλε «μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού έστιν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον» (Απ. Ιω. 4,1).
 
Και σε άλλη επιστολή γράφει «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί· ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος. Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε, ο γαρ λέγων αυτών χαίρειν κοινωνεί τοις έργοις αυτού τους πονηρούς» (Β.Ιω.1,7).
 
Εμείς τα πρόβατα του Χριστού γνωρίζουμε για τον Πάπα που λέγει ότι αυτός είναι ο «Βικάριος», δηλ. ο αντιπρόσωπος του Χριστού, δηλ. στην πραγματικότητα έχει αφαιρέσει την εξουσία από τον Χριστό που είπε «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής» (Μτ. 28,18), γι’ αυτό και στα μυστήρια δεν λέει όπως οι Ορθόδοξοι «βαπτίζεται ο δούλος του θεού», εννοείται από το Άγιον Πνεύμα, αλλά λέει «βαπτίζω τον δούλο του θεού» και στην Θεία Λειτουργία δεν κάνει επίκληση για την μετουσίωση όπως οι Ορθόδοξοι, αλλά όταν λέγει «λάβετε φάγετε … πιείτε εξ αυτού πάντες …» τότε γίνεται η μετουσίωση, σαν να είναι ο ίδιος ο Χριστός. 
 
 http://www.oekumene-ack.de/uploads/pics/SAM_0152_2.jpg
 
Όμως πολλοί Ποιμένες τι κάνουν; Πηγαίνουν συμπροσεύχονται, αναγνωρίζουν και αποδέχονται τους αιρετικούς. Οι Άγιοι Απόστολοι τι λένε γι’ αυτά; «Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, αφοριζέσθω» (αποστ. Κανών ΜΕ’).
 
Ο Πατριάρχης τον αιρετικό Πάπα τον αποκαλεί «αδελφό», «συλειτουργό», «αγιώτατο Επίσκοπο Ρώμης» κ.α. Για όλα αυτά οι Άγιοι Απόστολοι προστάσουν να καθαιρούμε όσους τα διαπράττουν κι εμείς τον Πατριάρχη τον έχουμε ακόμη Ποιμένα μας;
 
Επίσης στο ΞΕ’ κανόνα γράφει «Ει τις Κληρικός ή Λαϊκός εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων ή Αιρετικών προστάξασθαι και καθαιρέσθω και αφορισθέσω». Αυτό σ’ εμάς το ποίμνιο έχει γίνει ρουτίνα και δεδομένο. Ποιος όμως έχει την παράνομη ασέβεια που επιτελείται ελεύθερα και αδιαμαρτύρητα; 
 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo-cvd94HYuk-7XR9hgTaSzfpZDZ8mS3LsKR-vtAFajO2zVjCPHuJNKmpt1bjciM7Pwh4HT1JDLvjlHBu7vdLBJjkL1_O9wlK0_RY_ic4UPNJmGEi3BUarzlJP13DyNYWDH2sMd-LmRbcB/s400/hanuka2.jpg
 
Όταν οι υπεύθυνοι θέλουν να τα ’χουν καλά με τους μεγάλους που έχουν την εξουσία, «του δέσμειν και λύειν» (Μτ. 18,18), δηλ. να δένουν με τιμωρίες όσους αντιδρούν στις παρανομίες τους και ν’ αφήνουν ελεύθερα να καλοπερνούν όσοι τους ακολουθούν, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συμβαίνει αυτό που είπε ο Κύριος «έγνωκα υμάς ότι την αγάπην του Θεού ουκ έχετε εν εαυτοίς. Πως δύνασθε υμείς πιστεύσαι, δόξαν παρὰ αλλήλων λαμβάνοντες, και την δόξαν την παρά του μόνου θεού ου ζητείτε;» (Ιω. 5,42).
 
Τα γεγονότα δείχνουν ότι έχουμε φθάσει στα έσχατα, όπως γράφει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν. Εξ ἡμών εξήλθον, αλλ᾿ ουκ ήσαν εξ ημών· ει γαρ ήσαν εξ ημών, μεμενήκεισαν αν μεθ᾿ ημών· αλλ᾿ ίνα φανερωθώσιν ότι ουκ εισί πάντες εξ ημών» (Α’ Ιω. 2,18).
 
Δυστυχώς οι Οικουμενιστές προτίμησαν αντί του Χριστού, τον αντίχριστο Πάπα και έτσι βγήκαν από την Εκκλησία, άσχετα κρατούν ληστρικώς την εξουσία και θα διώκουν όσους αγαπούν αληθινά τον Χριστό, αλλ’ ο κύριος μας προετοίμασε λέγοντας «ει εκ του κόσμου ήτε, ὁ κόσμος αν το ίδιον εφίλει· ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ᾿ εγὼ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διὰ τούτο μισεί υμάς ο κόσμος. Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα μη σκανδαλισθήτε· αποσυναγώγους ποιήσουσιν υμάς· αλλ᾿ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ» (Ιω. 15,18). 
 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUcJIjWQ60PbKPzeUXq-lfyV42UZagEuk9koSl-Vkfv3CsD8_GbBxcXcSBAhxhOnHz169owQ6jZG7A5p3JdoJ4mAMOOvEZZ6ElkQcSp8AQwVnnLZd8kR3BkdRYCJF6y5o1Jblxu9X9opZ-/s640/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82.jpg
 
Η αγάπη του Χριστού, μας επιβάλλει να μην υποχωρούμε σε θέματα πίστεως, ούτε να κάνουμε συγκατάθεση σε πρόσωπα και ενέργειες που δεν ευαρέστειτε ο Θεός, τα οποία όλα τα έχει φανερώσει στις Αγίες Γραφές του, γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε θέση φανερά και ομολογιακά, διότι οι αιρετικές ενέργειες των Οικουμενιστών ως τώρα ήταν προσωπικές, ενώ μετά την Πανορθόδοξη Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, η Οικουμενιστική Κίνηση αναγνωρίστηκε «συνοδικά» και αυτοεπικυρώθηκε, οπότε λίαν συντόμως, αναμένουμε να προχωρήσει σε τελεσίδικες ενέργειες, όπως η ένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τις ήδη αναγνωρισμένες αιρέσεις ως εκκλησίες.
 
Τότε φυσικά θα πρέπει να χωριστούμε απ’ αυτήν την «εκκλησία» που θα έχει γίνει αιρετική λόγω της ενώσεως με τους αιρετικούς, αλλ’ όμως, δεν οφείλουμε να δείξουμε από τώρα την αποστροφή μας σ’ αυτούς που οδηγούν φανερά την Εκκλησία μας σ’ αυτόν τον γκρεμό.
 
Όλα τα αποσπάσματα της Αγίας Γραφής το έδειξαν καθαρά ότι ο Χριστός και οι Άγιοι Απόστολοι μας παραγγέλλουν ν’ αποφεύγουμε τους ψευδοποιμένες, γι’ αυτό οφείλουμε να διακόψουμε να ομολογούμε τον αρχηγό του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Βαρθολομαίο ως Ποιμένα μας, διότι ομολογούμε ότι ακολουθούμε, έστω και χωρίς να συμφωνούμε, την κίνησή του κι τα πιστεύω του, εξάλλου υπάρχει κανόνας της Εκκλησίας που επιτρέπει και επαινεί όσους χωρίζονται από αιρετικούς Ποιμένες «Εάν οι ρηθέντες Πρόεδροι είναι αιρετικοί και την αίρεσιν αυτών κηρύττουσι παρρησία και διά τούτο χωρίζονται οι εις αυτούς υποκείμενοι και προ του να γένη ακόμη συνοδική κρίσις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον διά τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής της πρέπουσης ως Ορθόδοξοι είναι άξιοι, επειδή όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Ερμηνεία Αγ. Νικόδημου, Κανών ΙΕ’ Πρωτοδευτέρας Συνόδου επί Μ. Φωτίου εν έτει 861). 
 
 http://www.aeof.fr/uploads/images/unitedeschretiens2013.jpg
 
Επίσης όσους Ποιμένες, δηλ. Ιερείς, Αρχιμανδρίτες και Μητροπολίτες δεν ελέγχουν φανερά την παναίρεση του Οικουμενισμού να τους αποφεύγουμε, όσο είναι δυνατόν ως επικίνδυνους ψευδοποιμένες και ψευδοδιδασκάλους και ούτε το χέρι ν’ ασπαζόμαστε ούτε «ευλογείτε» να τους λέμε, διότι τι ευλογία να πάρουμε απ’ αυτούς για τους οποίους γράφει ο απ. Παύλος «Τὸ δὲ Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων, εν υποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν» (Τιμ. Α’ 4,1).
 
Πηγή: Ακτίνες

Ανεξέλεγκτοι οι Προτεστάντες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών...


 
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
 
Ανεξέλεγκτοι οι Προτεστάντες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) προωθούν την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια συγκρητιστική θρησκεία. Είναι λυπηρό ότι στη δράση τους αυτή δεν αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε αντίρρηση, αντίδραση, και διαμαρτυρία από τους Ορθοδόξους, που συμμετέχουν σ’ αυτό. Μια δικαιολογία είναι πως οι Ορθόδοξοι αισθάνονται ότι φιλοξενούνται από τους Προτεστάντες στο ΠΣΕ και έτσι συμπεριφέρονται με ευπείθεια προς αυτούς...

Πρόσφατο παράδειγμα: Η ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΠΣΕ Όλαφ Τβέιτ, Νορβηγού Λουθηρανού πάστορα, στην έναρξη της 24ης Παγκοσμίου Συνδιάσκεψης των Πεντηκοστιανών, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, την 7η Σεπτεμβρίου 2016. Ο Δρ. Τβέιτ απευθυνόμενος σ’ αυτούς ανέφερε, μεταξύ των άλλων: « Ο κόσμος απεγνωσμένα έχει ανάγκη από λαό όπως εσείς, που πιστεύετε στη μεταμορφωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος, για να την επενδύσουμε στο μέλλον του κόσμου για τα παιδιά μας» (Σημ.!!!).
 
Στη συνέχεια ο Γ.Γ. του ΠΣΕ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους εκπροσώπους των Πεντηκοστιανών (Σημ. !!!), γιατί «υιοθέτησαν μια καρποφόρα συνεργασία εν Χριστώ μεταξύ του ΠΣΕ και της Παγκόσμιας Πεντηκοστιανής Αδελφότητας (ΠΠΑ) και πιο συγκεκριμένα διαμέσου του Παγκόσμιου Χριστιανικού Φόρουμ, αλλά και με τη συμμετοχή τους στη Γενική Συνέλευση του ΠΣΕ στο Πουσάν της Νότιας Κορέας». Επίσης στην ομιλία του ο Δρ. Τβέιτ σημείωσε: «Μια Καινούργια εποχή αρχίζει αμοιβαίας αναγνώρισης μεταξύ της Πεντηκοστιανής κίνησης και της αντίστοιχης Οικουμενικής, με την έννοια ότι αισθάνονται υποχρεωμένοι δια της πίστεώς τους να βαδίσουν μαζί, να προσευχηθούν μαζί και να υπηρετήσουν μαζί...». Μαζί Πεντηκοστιανοί, Κουάκεροι, Λουθηρανοί και... Ορθόδοξοι!
 
Ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ είναι ο Πάπας, ο απόλυτος ηγεμόνας στην οικουμενιστική κίνηση. Οι Ορθόδοξοι, με πρώτο το Φανάρι απλώς επικροτούν, ως υπάκουοι υπήκοοι, τις ενέργειες του... Τα διοικητικά όργανα του ΠΣΕ είναι, στην ουσία, διακοσμητικά, αφού σε όλα τη μεγάλη πλειονοψηφία έχουν οι προτεστάντες:
 
Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του ΠΣΕ και συνεδριάζει κάθε οκτώ χρόνια! Σ’ αυτήν άνω του 90% των μελών είναι προτεστάντες. Μεταξύ αυτών και οι πιο απίθανες ομάδες, από τον Στρατό Σωτηρίας και τους Κουάκερους έως τους μεταρρυθμισμένους των ατολών Τουβάλου, των 10.851 κατοίκων...
 
Η Κεντρική Επιτροπή – η ονομασία θυμίζει τα πάλαι ποτέ κομμουνιστικά κόμματα – συνεδριάζει ανά δύο έτη και επί 151 μελών οι Ορθόδοξοι είναι 25, λιγότεροι οι Μονοφυσίτες και πάνω από εκατόν δέκα οι Προτεστάντες.
 
Η Εκτελεστική Επιτροπή συνεδριάζει δύο φορές το χρόνο και αποτελείται από 20 μέλη και τρεις συντονιστές. Από τα 23 μέλη της τα πέντε είναι από τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες (ανά ένα από τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων, Ρωσίας και Ρουμανίας και από την Εκκλησία της Ελλάδος), δύο είναι μονοφυσίτες και δεκαέξι προτεστάντες.
 
Τα όργανα όταν συνεδριάζουν καλούνται να εγκρίνουν έτοιμες προτάσεις από τον Γενικό Γραμματέα και σχεδόν πάντα τις εγκρίνουν ομοφώνως... Αν γίνει ψηφοφορία οι προτεστάντες διαθέτουν τη μεγάλη πλειονοψηφία. Το θέμα της συναίνεσης έχει ατονήσει σε μεγάλο βαθμό... Παράδειγμα: Τον περασμένο Ιούνιο έγινε πρόταση από τον ΓΓ στην Κεντρική Επιτροπή να εκλεγούν ως αναπληρωτές Γενικοί Γραμματείς ο Ρουμάνος Ορθόδοξος δρ. Ιοάν Σάουκα και η δρ. Ιζαμπέλ Απάβο Φίρι, αφρικανή προτεστάντισσα, από το Μαλάουι. Η πρόταση περνούσε και με απλή πλειονοψηφία των προτεσταντών, αλλά έγινε δεκτή ομοφώνως... Τα δύο νέα στελέχη αντικαθιστούν τους αποχωρούντας Γεώργιο Λαιμόπουλο, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και Χίελκε Βόλτερς, Ολλανδό Προτεστάντη. Το Φανάρι έχασε μια θέση, γοήτρου περισσότερο. Την πήραν οι Ρουμάνοι...
 
Οι Πεντηκοστιανοί στην Ελλάδα
 
Στη Σύνοδο της Κρήτης το Φανάρι πέτυχε να αναγνωριστούν ως Εκκλησίες όσες ομάδες αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανικές και συμμετέχουν στο ΠΣΕ. Μεταξύ αυτών και οι Πεντηκοστιανοί, που ορισμένες ομάδες τους συμμετέχουν στο ΠΣΕ. Σημειώνεται ότι η μεγάλη πλειονοψηφία των Πεντηκοστιανών δεν θέλει να ενταχθεί στο ΠΣΕ, γιατί θεωρεί ότι οι Ορθόδοξοι και οι άλλοι Χριστιανοί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιο, όπως το έχουν εκείνοι...
 
Από πλευράς Ορθοδόξων υπάρχουν τα πορίσματα της ΚΓ΄ Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων διά Θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας, του 2011. Στα πορίσματα ομοφώνως οι εκπρόσωποι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών – και του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τον εκπρόσωπό του, αείμνηστο Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο - είχαν διακηρύξει την πλάνη των Πεντηκοστιανών. Οι σημερινοί Ορθόδοξοι ταγοί, που συμμετέχουν στο ΠΣΕ, φαίνεται ότι πλέον δέχονται τη διδασκαλία και τις σε βάρος των Ορθοδόξων προσηλυτιστικές δράσεις των Πεντηκοστιανών!...
 
Οι Πεντηκοστιανοί ξεκίνησαν από το Λος Άντζελες των ΗΠΑ, στις αρχές του 20ού αιώνα και έχουν αναπτύξει παγκοσμίως ένα πολύ επιθετικό δίκτυο προσηλυτισμού προς τον αμερικανικό τρόπο κουλτούρας, με τη βοήθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα οι ίδιοι αναφέρουν ότι διαθέτουν 122 ευκτήριους οίκους. Ελπίζεται ότι θα εφαρμοστεί και σ’ αυτούς ο προσφάτως ψηφισθείς Νόμος και θα ελεγχθούν αν διαθέτουν τους απαιτούμενους ανά ευκτήριο οίκο 250 πιστούς και επίσης από πού προέρχονται οι πόροι μιας τόσο δαπανηρής προσηλυτιστικής καμπάνιας, με εφημερίδα, φυλλάδια, δωρεάν Άγιες Γραφές, ενοίκια, προσωπικό. Πρέπει κάποτε να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη αν οι Πεντηκοστιανοί διαθέτουν ευκτήριους οίκους ή κέντρα προσηλυτισμού. Σημειώνεται ότι κατά την έκδοση Operation World μέσα σε λιγότερο από 25 χρόνια οι Πεντηκοστιανοί έχουν προσηλυτίσει περίπου 10.000 Ορθοδόξους Έλληνες.

Πηγή: aktines.blogspot.gr

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ : ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ.

Ένα αξιόλογο βίντεο στο οποίο ο αείμνηστος Θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, μέσα από τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και εδάφια της Καινής Διαθήκης, αποδεικνύει τις βλάσφημες και αντιβιβλικές θέσεις των πεντηκοστιανών, ευαγγελικών, αλλά και άλλων αιρετικών, γύρω από το πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού του μόνου αληθινού Θεού, της Μαριάμ.

The Most Disturbing Video on the Islamic Invasion of Europe You'll Ever See.


Μελιγαλάς, μία ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί.


Μέχρι και του Σταυρού στις 14 του μήνα, οι συμμορίτες τα βρίσκουν σκούρα... Όμως τα εφόδια των αμυνομένων έχουν ήδη τελειώσει....

Η επίθεση των συμμοριτών αρχίζει (ξανά) πρωί-πρωί στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι υπερασπιστές της κωμοπόλεως και της τιμής του Έθνους ρίχνουν τα τελευταία φυσίγγιά τους. Οι πολιορκητές του Μελιγαλά, κρίνοντας από την συχνότητα των πυροβολισμών, καταλαβαίνουν ότι τα πυρομαχικά των εθνικοφρόνων όπου να’ ναι τελειώνουν και πυκνώνουν τις επιθέσεις τους. Παράλληλα, δουλεύει και το χωνί, το οποίο ουρλιάζει: «παραδοθείτε, ο αγώνας σας είναι μάταιος. Ο Άρης σας δίνει το λόγο της τιμής του, δεν θα σας πειράξει κανείς». Αν είναι δυνατόν να έχουν τιμή οι άτιμοι…

Κατά το μεσημέρι, ο επικεφαλής των εθνικών δυνάμεων Δ. Παπαδόπουλος, που τρέχει από φυλάκιο σε φυλάκιο για να εμψυχώσει τους αμυνομένους, τραυματίζεται βαριά στην κοιλιακή χώρα και αποσύρεται από την μάχη. Ήταν η αρχή του τέλους. Στις 12:30, σταματάει το τουφεκίδι. Τα πυρομαχικά τελείωσαν! Λίγη ώρα αργότερα, οι συμμορίτες μπαίνουν στον Μελιγαλά! Πρώτος τους στόχος το νοσοκομείο. Εκεί κατασφάζουν όλους τους τραυματίες, 41 τον αριθμό. Ακολουθούν επιλεγμένες σφαγές σημαινόντων εθνικοφρόνων παντού, στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπίτια κ.τ.λ.

Εν συνεχεία, συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους και τους μαχητές σ’ έναν περιφραγμένο χώρο με υψηλή μάντρα, στο επονομαζόμενο «Μπεζεστένι». Τους υποχρεώνουν να βγάλουν τα ρούχα τους (εκτός από το εσώρουχο) και τα παπούτσια τους και τους κρατούν εκεί ημίγυμνους, άρα πλήρως εξουδετερωμένους. Έξω από την μάντρα μαζεύονται συμμορίτες που έχουν προσέλθει από άλλες περιοχές και σαν λυσσασμένα όρνεα μπαίνουν μέσα και αρπάζουν όποιον βάζουν στο μάτι. Τον βγάζουν έξω από το «Μπεζεστένι» και τον σφάζουν αμέσως, εκεί μπροστά στα μάτια όλων, υπό τις σπαρακτικές κραυγές των πανικοβλημένων γυναικοπαίδων. Ο αιμοχαρής «αρχικαπετάνιος», παρακολουθεί τις σκηνές καβάλα στ’ άλογό του (για να έχει πλήρη οπτική επαφή) και γελά με σαδιστική μανία. Γελά με το μαρτύριο των Ελλήνων και παροτρύνει όσους βλέπει διστακτικούς να πάρουν κι αυτοί από έναν «μεζέ». Ανθρώπινο «μεζέ»! Η πλήρης αποκτήνωσις!

Την ίδια ώρα, άλλοι κομμουνισταί, οι έχοντες τις μεγαλύτερες ικανότητες κατσαπλιαδισμού, μπαίνουν στα άδεια σπίτια και αρπάζουν ότι βρουν. Μόλις τελειώνουν το απίστευτο όργιο λεηλασίας, βάζουν και φωτιά! Οι εντολές που έχουν πάρει από τον διεστραμμένο αρχιεγκληματία Βελουχιώτη είναι σαφείς: Να μην μείνει στον Μελιγαλά λίθος επί λίθου! Φωτιά και μαχαίρι!

Το σχέδιο εξοντώσεως των Ελλήνων προχωράει ταχύτατα παραπέρα. Μετά από μια σύντομη προσωπική επιθεώρηση των χώρων γύρω από τον Μελιγαλά, ο διεστραμμένος κτηνάνθρωπος Βελουχιώτης εντοπίζει το κατάλληλο χώρο για την σφαγή. Πρόκειται για μια δεξαμενή βάθους 16 μέτρων και πλάτους 4, ένα ημιτελές έργο προς ύδρευση του Μελιγαλά, με την ονομασία «Πηγάδα», που ευρίσκεται στα νοτιοδυτικά της κωμοπόλεως. Επιστρέφει στο «Μπεζεστένι», μαζεύει τους συμμορίτες του και τους αποκαλύπτει το σχέδιό του, που αμέσως μετά μπαίνει σε εφαρμογή. Οι κρατούμενοι, δένονται τρεις-τρεις με καλώδια και σύρματα και μόλις φθάσουν την μια εκατοντάδα οδηγούνται πεζοί προς τον τόπο του μαρτυρίου τους, ο οποίος απέχει κοντά στα 2 χιλιόμετρα. Όποιος κοντοστέκεται χτυπιέται άγρια από τους συνοδούς με βούρδουλες, όποιος πέφτει μαχαιρώνεται επιτόπου, μαζί με τους συνδεσμώτες του. Στο δρόμο, μανιασμένοι κομμουνισταί ουρλιάζουν υστερικά: Θάνατος! Θάνατος στους φασίστες!

Στο χείλος της «Πηγάδας», περιμένουν οι δήμιοι. Είναι οι πιο φανατισμένοι, οι πιο άγριοι, οι πιο αξιόπιστοι κομμουνισταί, αυτοί που δουλεύουν καλά το μαχαίρι και το κονσερβοκούτι, οι πιο πεπειραμένοι χασάπηδες του ελληνικού λαού. Μόλις φθάσουν εκεί, οι συνοδοί λύνουν τους κρατουμένους, κι ένας-ένας οδηγείται στο στόμιο της «Πηγάδας». Οι σφαγείς, με σβέλτες κινήσεις πιάνουν τα θύματά τους από τα μαλλιά και τους χαράζουν βαθιά στο λαιμό. Μετά, τους πετάνε μέσα στην Πηγάδα. Οι πρώτοι σφαγιασθέντες πεθαίνουν αμέσως λόγω της πτώσεως. Μόλις ο πυθμένας γεμίζει με πτώματα, τα υπόλοιπα θύματα πέφτουν ημιθανή πάνω τους και αργοπεθαίνουν με φρικτό τρόπο. Διαρκώς, νέα πτώματα προστίθενται στον σωρό.

Η μεγάλη ανθρωποσφαγή διαρκεί τρεις ολόκληρες ημέρες. Ο απολογισμός θλιβερός: 1.000 Έλληνες πατριώτες, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, ρίχτηκαν στην «Πηγάδα». Αν υπολογίσουμε και άλλους 500 περίπου, που εδολοφονήθησαν σε άλλα σημεία, φθάνουμε στα 1.500 θύματα, βορά στις εγκληματικές ορέξεις των προφυλακών του πανσλαβισμού! 
 
Πηγή: stoxos.gr

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Immigrants from Germany beat a boy and cuss 2016

Προσοχή. Βίντεο με ακατάλληλο περιεχόμενο κάτω των 18 ετών, βλέπετε με δική σας ευθύνη.

Πρώην μαχητής του ISIS ομολογεί.

http://www.pentapostagma.gr/wp-content/uploads/2014/03/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CE%99%CF%83%CE%BB%CE%AC%CE%BC-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B1.jpg

Παρασύρθηκε από την προπαγάνδα και πίστεψε πως ήταν ένα “μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα που στόχο είχε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ισλάμ και των μουσουλμάνων”

Πρώην μαχητής του Ιsis καταγγέλλει βιασμούς μικρών κοριτσιών, μερικά δεν ήταν μεγαλύτερα από 10 ετών και παραδέχεται “εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.

Ο Lahor Shah, μιλώντας σε τηλεοπτικό δίκτυο στο Ντουμπάι είπε πως παρασύρθηκε από την προπαγάνδα και πίστεψε πως ήταν ένα “μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα που στόχο είχε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Ισλάμ και των μουσουλμάνων”.

Όμως αργότερα, ζώντας μέσα στα στρατόπεδα, έμαθε την αλήθεια. “Είδα με τα μάτια μου να διαπράττονται φρικτά εγκλήματα, όπως οι απαγωγές και οι βιασμοί κοριτσιών ηλικίας 10 και 12 ετών, στο Αφγανιστάν”, δήλωσε.

Ο Shah παράλληλα κατηγορεί το Ιsis για δυσβάστακτους φόρους προς τους Αφγανούς αγρότες και εμπόρους τονίζοντας ότι: “Οι μαχητές του Isis δεν είναι αυτό που προσποιούνται ότι είναι και οι πράξεις του είναι ενάντια στο Ισλάμ”.

Το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος έχει επεκταθεί βάζοντας στο δυναμικό του ομάδες σε όλη τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική, δημιουργώντας ένα δίκτυο παρατάξεων υπό διαφορετικά επίπεδα ελέγχου με βάση τη Συρία.

Την ίδια στιγμή τουλάχιστον 450 Βρετανοί στρατιώτες και ειδικές δυνάμεις βρίσκονται στο Αφγανιστάν, με το Υπουργείο Άμυνας να ανακοινώνει ότι θα στείλει επιπλέον 50 ατόμα το 2017.

Να σημειωθεί ότι τον επόμενο μήνα κλείνουν 15 χρόνια από την αρχή του πολέμου στο Αφγανιστάν, που ξεκίνησε όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στη χώρα με στόχο την εξάρθρωση της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν μετά τις επιθέσεις της 9/11.
 
Πηγή: stoxos.gr

Έργα και ημέρες του ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, ΕΠΟΝ.

Προσοχή! Ακολουθούν εικόνες ακατάλληλες κάτω των 18 ετών βλέπετε με δική σας ευθύνη.
 
ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΟΥΚΟΥΕ...!!! 
«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…». 
(Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5qybdP4c-vj-kcBrp1oCbNfBw44sJfbUiqdDaATNaR_w_ZrsAyU85HpWTWjlbPxAxeM210qJDAX_0OsPWgWvu7_qnMjFweGPS-u3QvOCsLcRXKOIgSsQGm5mquCCpD7aOenKAtwxuBK6M/s640/%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%2593%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%2593%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%2593%25CE%2597%25CE%25A6%25CE%2593.JPG
Το ΚΚΕ εκτέλεσε στο Μελιγαλά κατοίκους με την κατηγορία ως συνεργατών δήθεν των Γερμανών και άλλα αστεία. Βλέπουμε στην φωτογραφία τον 4 ετών Σπύρο Τσώνο... Τα συμπεράσματα δικά σας.
«Στην περιφέρεια Κονίτσης εκτελούσαν κατά ομάδες πολίτες, μητέρες, γέροντες, παπάδες, ως δήθεν “πράκτορες του μοναρχοφασισμού”. Ο κόσμος έτρεμε, ακούγοντας το όνομα “πράκτωρ”. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα είχε την τύχη να του πέσει τέτοιος χαρακτηρισμός. Και τέτοιους χαρακτηρισμούς ήταν εύκολα να κάμει και ο πιο άξεστος συμμορίτης και διά μόνο τον λόγο, ότι κάποιος του αρνήθηκε να δώσει το ζώο ή ένα κομμάτι ψωμί… Από μερικά κομματικά μέλη άκουσα, μου ήλθε στα αυτιά μου, μια φοβερή είδησις. Πως κάτι παιδιά του Παιδομαζώματος από τη Ρουμανία, εστάλησαν να πολεμήσουν στην Ελλάδα!… Αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη ντροπή! Συλλογιζόμουν το κατάντημά μας! Την ψευτιά μας! Την δολιότητα! Την απάτη! Την προδοσία! Την κακουργία και το έγκλημα! Γελάσαμε τους γονείς πως τα παιδιά θα “ζούσαν ευτυχισμένα, μακρυά από αεροπλάνα και πολέμους”! Και τώρα, μετά από έναν χρόνο “ανάπαυση” τα στέλναμε στον πόλεμο! Να πολεμήσουν εναντίον εκείνων που όφειλαν να σέβονται! Σκέφθηκα, ότι δεν είχαμε ούτε μιας δεκάρας φιλότιμο! Διότι αν είχαν έστω και μιας δεκάρας φιλότιμο εκείνοι που διέπραξαν τέτοιο ανοσιούργημα, έπρεπε να πέσουν στον Δούναβη να ξεπλύνουν την ντροπή και το αίσχος απ’ το κατάντημά τους! Αλλά που ντροπή!». 
(Γεώργιος Μανούκας, εκ των υπευθύνων του Παιδομαζώματος) 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5UYkKXkNGxGhptn7B9cC3IOngqJrBwn9-h29PNNWC0s_HPq2ToODq8aetiaSgdUeJAdiXzfAXmz3jUlK6Nzc0PwaaxzhQto-vCpEqQLpbwO6u4OfLwf6ZDtijZOuSyroRrJVGxb9FOna9/s640/%25CE%259A%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AE.PNG
«Σκότωναν φτωχές γυναικούλες γιατί έπλεναν ρούχα Ιταλών ή Γερμανών στρατιωτών. Θανάσιμο έγκλημα, επαίσχυντη αντιπατριωτική πράξη. Από πόσο πατριωτικό πάθος θα φλέγονταν αυτός ο λεβέντης για να σκοτώσει μια μάνα που έπλενε ρούχα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά της. Σκότωσαν εργάτες γιατί δούλευαν σε γερμανικές επιχειρήσεις. Στους ομαδικούς τάφους που άνοιξαν στο Περιστέρι, μπροστά στην αντιπροσωπεία των αγγλικών εργατικών συνδικάτων όλα τα πτώματα φορούσαν μπαλωμένα κουρέλια και τα χέρια τους ήταν χέρια εργατών… Σκότωσαν γυναίκες γιατί από την πείνα ή για να σώσουν τα παιδιά τους δόθηκαν για μια πανιότα ή για μια κονσέρβα σε Ιταλούς ή Γερμανούς στρατιώτες… Χιλιάδες αθώοι ανύποπτοι άνθρωποι σφαγιάσθηκαν δίχως να ξέρουν γιατί, ούτε αυτοί ούτε εκείνοι που εν ψυχρώ τους εκτελούσαν. Ολόκληρες οικογένειες έχουν ξεκληριστεί με το πρόσχημα της συνεργασίας με τον εχθρό, ενώ στην πραγματικότητα κρύβονταν πίσω απ’ αυτά οικογενειακά ή προσωπικά μίση… Δρούσε ακόμα στις πόλεις για λογαριασμό του ΕΑΜ και η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα...) Πρόκειται για τους φονιάδες που χρησιμοποιούσε το ΚΚΕ στην Κατοχή… Αυτήν την ηρωική πλευρά του “Εθνικού Έπους”, ίσως από μετριοφροσύνη δεν την αναφέρουν στους πανηγυρισμούς της Εθνικής Αντίστασης!». 
(Άγις Στίνας, παλαιό στέλεχος και βουλευτής του ΚΚΕ) 
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX8WVdfUDVMxRiBBcXKA6R0Lw6VeaDAphrKOiVRc8IqD2h9Z5g42VSAlMyi3wptavNLhFPMuyAMptDEk8VFUTHsAM3sNDxTnuN-Xor1vlkC05Fr8oa8-CwMImjCaHiS56zmGnjxm5oib0Y/s640/111.jpg
«Στην Απάνω Μεσσήνη, ρίχναμε πολύ διαφωτιστικό υλικό. Θέλαμε να σπάσουμε τον πάγο του πληθυσμού και την “ηττοπάθειά” του. Τον καλούσαμε να πάρει θέση. Η Οιχαλία είναι ένα μεγάλο κεφαλοχώρι της Απάνω Μεσσήνης. Κάθε Κυριακή γίνεται εκεί μεγάλο παζάρι, που εξυπηρετεί τον πληθυσμό της Μεσσηνίας—Αρκαδίας. Ένα Σάββατο βράδυ, μπήκε ένας λόχος μας στο χωριό, κατά τον Οκτώβριο 1948. Όπου υπήρχε μαγαζί ανοίχτηκε, από τσαγκάρικο, εμπορικό, μέχρι φαναρτζίδικο. Γιόμισαν οι δρόμοι του χωριού σπασμένες πόρτες, τζάμια, παραθυρόφυλλα. Ούτε ένας κάτοικος δεν βγήκε στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί. Χάλαγε ο κόσμος από τους βρόντους της βαριάς και από το τρίξιμο των λοστών. Όσοι χωριάτες, άλλων μακρινών χωριών, είχαν πάει από βραδύς στην Οιχαλία, με τις πραμάτειες των, και είχαν πλαγιάσει στους δρόμους, τσαλαπατήθηκαν και οι ίδιοι και οι πραμάτειες τους. Το πρωί-πρωί, βγήκε δειλά-δειλά ο πληθυσμός. Οι δρόμοι ήταν γιομάτοι γνέματα, μπογιές βαφής, πρόκες, καλαπόδια, τσαλαπατημένες ντομάτες και μελιτζάνες. Οι αντάρτες δεν είχαν αφήσει τίποτα στα μαγαζιά. Όσα δεν χρειάζονταν, τα πέταγαν στους δρόμους. Τ’ άλλα χωριά, που ήρθαν πρωί στο παζάρι για να ψωνίσουν, βρήκαν γιομάτους τους δρόμους με προκηρύξεις μας. Ίσως να διάβαζαν και καμμιά. Περισσότερο, όμως, μελετούσαν και “θαύμαζαν” τα έργα μας. Φαίνεται πως τα έργα μας, μιλούσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά και στον νου του λαού…». 
(Γιάννης Καραμούζης, διαφωτιστής του ΚΚΕ) 
Πηγή:  stoxos.gr

Αναζητηση

Αναγνώστες